My blog

 মহাপুৰুষ শ্ৰী শ্ৰী মাধৱদেৱৰ অসমীয়া সাহিত্য প্ৰতিভা - ✍ শ্ৰদ্ধা কোঁৱৰ  মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱৰ দৰেই মাধৱদেৱো আছিল বহুমুখী প্ৰতিভাৰ সম্পন্ন মহাপুৰুষ ।অসমীয়া সাহিত্যৰ বৈষ্ণৱ যুগৰ শ্ৰেষ্ঠ কবিসকলৰ ভিতৰত শংকৰদেৱৰ পিছতেই এইজনা ব্যক্তিয়ে স্থান লাভ কৰিছিল ।।মহাপুৰুষ মাধৱদেৱ আছিল শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ এগৰাকী শিষ্য । গুৰুজনাই তেওঁক ' বঢ়ৰ পো' বুলি সম্বোধন কৰিছিল। বহুমুখী প্ৰতিভাৰ অধিকাৰী মহাপুৰুষ মাধৱদেৱ আছিল একেধাৰে ধৰ্ম প্ৰচাৰক শাস্ত্ৰৱেত্তা,সুগায়ক, কবি, নাট্যকাৰ আৰু গীতিকাৰ আছিল ।বৈষ্ণৱ ধৰ্মত শৰণ লোৱাৰ আগতে মাধৱদেৱ ঘোৰ শাক্ত লোক আছিল । নৱ বৈষ্ণৱ ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ ক্ষেত্রত শংকৰদেৱৰ প্ৰধান সহায়ক আছিল মহাপুৰুষ মাধৱদেৱ।মাধৱদেৱে গুৰুজনাৰ আদেশ লৈ গুৰু নিৰ্দেশিত ধৰ্ম আৰু সাহিত্যৰ ক্ষেত্ৰত বিজয় নিচান উত্তোলন কৰিছিল । মহাপুৰুষ মাধৱদেৱকে মহাপুৰুষ শংকৰদেৱে অসম নৱ বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ পৰৱৰ্তী গুৰু হিচাপে স্থান দিছিল ।বৈষ্ণৱ সাহিত্য সৃষ্টিৰ ক্ষেত্রত তেওঁৰ অৱদান আছিল অসামান্য ।তেওঁৰ জীৱনৰ প্ৰধান বৈশিষ্ট্য আছিল গুৰুভক্তি।   ১৪১১ শক অৰ্থাৎ ১৪৮৯ খৃষ্টাব্দত বৰ্তমান উত্তৰ লক্ষীমপুৰৰ নাৰায়ণপুৰ অঞ্চলত কাচিকটা নৈ

মহীয়সী নাৰী হেলেন কেলাৰ -  হেলেন কেলাৰ এগৰাকী আমেৰিকান লিখক, ৰাজনৈতিক কৰ্মী তথা উদ্যমী বক্তা হিচাপে বিশ্ববিখ্যাত বিশেষভাৱে সক্ষম নাৰী আছিল । ১৮৮০ চনত মাৰ্কিন যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ এক মধ্যবিত্ত পৰিয়ালত জন্মগ্রহণ কৰে। হেলেন কেলাৰ তেওঁ জন্মতে সুস্থ, সবল স্বাভাবিক শিশুৰ দৰেই আছিল । হেলেন কেলাৰ দেউতাক এজন সামৰিক বিষয়া আছিল ।জন্মৰ ডেৰ বছৰ পিছত হোৱা মেনিনজাইটিছ ৰোগত ভুগি হেলেন কেলাৰে কথা কোৱা শক্তি, দৃষ্টি আৰু শ্ৰৱন শক্তি হেৰুৱাই পেলাইছিল । বাধাগ্ৰস্ততাই মানুহক অক্ষম কৰিব নোৱাৰে বুলি হেলেনৰ দেউতাকে বুজিছিল । হেলেন কেলাৰৰ আনুষ্ঠানিক শিক্ষা ৮ বছৰ বয়সত আৰম্ভ কৰিছিল ।১৯০৪ চনত তেওঁ ৰেডক্লিফ কলেজৰ পৰা সন্মান সহকাৰে স্নাতকোত্তৰ ডিগ্ৰী লাভ কৰিছিল ।হেলেন কেলাৰই একমাত্ৰ বাক অৰু শ্ৰৱণ শক্তিবিহীন ব্যক্তি আছিল ।তেওঁৰ প্ৰথম কলা শাখাত স্নাতকোত্তৰ ডিগ্ৰী লাভ কৰিছিল । ১৮৭৬ চনত টেলিফ ন যন্ত্ৰ আৱিষ্কাৰ কৰিছিল ।তেওঁ ওঁঠ স্পৰ্শ কৰি মানুহৰ মনত ভাব বুজা কৌশল আয়ত্ত কৰিছিল আৰু মূক, বধিৰসকলক এই কৌশল শিকোৱাত সহায় কৰিছিল ।দেউতাক লগত হেলেন কেলাই আলেকজেণ্ডাৰ গ্ৰাহাম বেলৰ ওচৰলৈ গৈছিল ।গ্ৰাহাম বেলে চুলিভান নামৰ শিক্ষয়িত্ৰী এ

বিজ্ঞানী তথা ৰাষ্ট্ৰপতি ডঃ আভুল পাকিৰ জয়নুলআবেদিন আব্দুল কালাম :- ২০০২ চনত ২৫ জুলাই তাৰিখে ভাৰতৰ সব্বোর্চ সাংবিধানিক পদত প্ৰথমবাৰৰ বাবে ভাৰত গণৰাজ্যৰ ৰাষ্ট্ৰপতি পদত অধিষ্ঠিত হৈছিল ।তেতিয়া তেওঁৰ বয়স আছিল ৭০ বছৰ ৯ মাহ ১০ দিন। তেওঁ ভাৰতীয় মূলমন্ত্ৰ বসুধৈৱ কুতুম্বকমৰ সমৰ্থক আছিল ।তেওঁ সুযোগ্য বিজ্ঞানী হোৱা লগতে চিন্তক তথা সত্যনিষ্ঠ ব্যক্তি আছিল ।তেওঁ এগৰাকী একেধাৰে ভাৰতীয় বিজ্ঞানী, ৰাজনীতিবিদ, ভাৰতৰ প্ৰাক্তন ৰাষ্ট্ৰপতি, লিখক, শিল্প -সংস্কৃতিপ্ৰেমী, ৰসগ্ৰাহী আৰু সাহিত্যৰ সাধক আছিল । আনকি তেওঁ ' মিচাইলমেন ' ৰূপে প্ৰসিদ্ধ আছিল । ১৯৩১ চনত ১৫ অক্টোবৰত দক্ষিণ ভাৰতৰ তামিলনাডু ৰাজ্যৰ ৰামেশ্বৰম চহৰত এটা মধ্যবিত্ত তামিল পৰিয়ালত ড° কালান জন্মগ্রহণ কৰিছিল ।ড° কালামৰ সম্পূর্ণ নাম আছিল - ডঃ আভুল পাকিৰ জয়নুলআবেদিন আব্দুল কালাম (avul pakirjainulabedin Abedin kalam )। তেওঁৰ দেউতাক জৈনুলআবেদিন আড়ম্বৰহীন এজন উদাৰ ব্যক্তি আছিল । তেওঁ কোনো অানুষ্ঠানিক শিক্ষা নাছিল আনকি তেওঁ ধন সম্পত্তি থকা ব্যক্তি নাছিল । মাতৃ আছিয়াম্মা এগৰাকী আদৰ্শ গৃহিণী আছিল।আছিয়াম্মা এটা মানী বংশৰ জীয়ৰী। ৰামেশ্বৰম মন্দিৰৰ

সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা অসমীয়া সাহিত্য চমু বিৱৰণ - শ্ৰদ্ধা কোঁৱৰ দেউৰী অসমীয়া সাহিত্যৰ একনিষ্ঠ সাধনা কৰি কোনোৱে যদি অসমীয়া ভাষা সাহিত্যৰ জয়দ'ল বান্ধি গৈছে - সেইজনেই হৈছে সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা ।তেওঁ নতুন অসমীয়া নতুন দিগন্তত, পুৰণি পৃথিৱীক ন দৃষ্টিৰে চাই অসমীয়া ভাষা সাহিত্যৰ পুৰণি ভঁৰালটোক নতুন সৃষ্টিৰে বিনন্দীয়া কৈ সজাই থৈ গৈছে ।লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা সাহিত্যৰ জীৱনৰ দৰে ছাত্ৰ জীৱন আৰু কৰ্ম্ম জীৱনো আছিল বৈচিত্র্যপূৰ্ণ।আধুনিক অসমীয়া সাহিত্যৰ এজন পথ-প্ৰদৰ্শক। গীত,তত্বমূলক সাহিত্য, হাস্যৰস টোপোলা, কবিতা, নাটক,গল্প, উপন্যাস, প্ৰৱন্ধ, ৰম্যৰচনা, সমালোচনা সাহিত্য , ধৰ্ম্ম তত্বমূলক সাহিত্য, সাধুকথা, প্ৰহসন, জীৱনী, আত্মজীৱনী, শিশুসাহিত্য, ইতিহাস অধ্যয়ন, সাংবাদিকতা আদি সকলো দিশতে বেজবৰুৱাৰ অৱদান অমূল্য। তেওঁৰ অসমীয়া জাতীয় সংস্কৃতিৰ প্ৰৱৰ্তক মহাপুৰুষ শ্ৰী মন্ত শংকৰদেৱ আৰু তেওঁৰ শিষ্য মাধৱদেৱৰ জীৱনীকাহিনী অসমীয়া সমাজৰ মাজত প্ৰচাৰ কৰি তথাতথি আধুনিক শিক্ষিত সকলৰ মন সেইফালে ঢাল খুৱাইছিল ।      ১৮৬৪ খ্ৰীষ্টাব্দৰ কাতি মাহৰ লক্ষ্মীপূৰ্ণিমাৰ ৰাতি নাৱৰ বুকুত লক্ষ্মীনাথ বেজবৰ

সুধাকন্ঠ ভূপেন হাজৰিকা চমু বিৱৰণ - ⚫শ্ৰদ্ধা কোঁৱৰ দেউৰী ড° ভূপেন হাজৰিকাৰ অসম তথা ভাৰতৰ এগৰাকী একেধাৰে সু গায়ক,কবি, গীতিকাৰ, সুৰকাৰ, গদ্যকাৰ, শিক্ষাবিদ, চিত্ৰ পৰিচালক, সংগীত পৰিচালক, বোলছবি পৰিচালক, চিত্ৰকৰ, লেখক, বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শিক্ষক আৰু আলোচনীৰ সম্পাদক তথা নিৰ্ভীক বক্তা। ড° ভূপেন হাজৰিকা আছিল এজন বিশ্ব-নাগৰিক আৰু মানৱতাবাদী শিল্পী আছিল । ১৯২৬ চনৰ ৮ ছেপ্তেম্বৰ তাৰিখে শদিয়াত ড° ভূপেন হাজৰিকা জন্ম হৈছিল ।তেখেতৰ পিতৃ আছিল নীলকান্ত হাজৰিকা পেছাত এজন শিক্ষক আৰু মাতৃ আছিল শান্তিপ্রিয়া হাজৰিকা।তেওঁৰ শৈশৱপাৰ হৈছিল গুৱাহটীত । ড° হাজৰিকাই ধুবুৰী, গুৱাহাটী আৰু তেজপুৰত স্কুলীয়া শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিছিল। গুৱাহাটীৰ ভৰলুমুখৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ পৰা প্ৰাথমিক শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিছিল। তেওঁৰ জীৱনৰ প্ৰথমটো সংস্কৃতিক খোজ পেলাইছিল ১৯৩০ চনৰ ৩০ অক্টোবৰত কটন কলেজিয়েট হাইস্কুল খেলপথাৰত অনুষ্ঠিত হোৱা এখন ৰাজহুৱা সভাত ।এই প্ৰথম খোজটোতেই যেন তেওঁৰ প্ৰতিভাৰ উমান পাইছিল সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাই।তেওঁৰ গীতৰ কন্ঠেৰে নিগৰি অহা " জয় জয় যাদৱ জলনিধি জাধৱ ধাতা " শীৰ্ষক বৰগীতটি শুনি এটি চুমা আৰু আশীৰ্বা

" নাৰী '' ---------------- ✍ :- শ্ৰদ্ধা কোঁৱৰ দেউৰী ভাৰতৰ প্ৰথম প্ৰধানমন্ত্ৰী জৱাহৰলাল নেহেৰুৱে কৈছিল-"A man educated Only he is educated, but a woman educated her whole family educated '' অৰ্থাৎ এজন মানুহ শিক্ষিত হ'লে তেতিয়া নিজেই শিক্ষিত হয়, কিন্তু যদি এজনী নাৰী শিক্ষিত হয় তেন্তে তেওঁৰ গোটেই পৰিয়ালটো শিক্ষিত হয়। সঁচাকৈয়ে বৰ তাৎপর্যপূর্ণ কথা । নাৰী প্ৰকৃতিৰ এক অপূৰ্ব সৃষ্টি । নাৰী মমতাময়ী, নাৰী কৰুণাময়, নাৰী মহিয়সী । এখন সমাজত পুৰুষৰ শিক্ষাৰ যিমান প্ৰয়োজন, নাৰীৰ বাবেও শিক্ষাৰ সিমানে প্ৰয়োজন । অতীজৰেপৰা মানৱ সমাজৰ নানা উত্থান পতন,সমস্যা সমাধানৰ মূলতে নাৰী। মানৱ জীৱন, সাহিত্য সংস্কৃতি, ধৰ্ম, দেশ তথা সমাজৰ প্ৰগতিত নাৰীয়ে এক সুকীয়া ভূমিকা পালন কৰি অহা দেখা যায় । প্ৰাচীন কালৰে পৰা নাৰীৰ ভূমিকা যথেষ্ট গুৰুত্বপূৰ্ণ । পণ্ডিত সৰ্বপল্লী ৰাধাকৃষ্ণনে ' woman in Hindu Society ' শীৰ্ষক প্ৰবন্ধত এনেদৰে উল্লেখ কৰিছে - '' অতীতত ভাৰতীয় নাৰীৰ স্থান আছিল । নাৰীৰ বাবে শিক্ষা অতি আৱশ্যকীয় বুলি গণ্য কৰা হৈছিল ।ব্ৰাহ্মণ সমাজত ছোৱালীক বৈদিক শিক্ষা দিয়া

শ্বহীদ ভোগেশ্বৰী ফুকননী  - ভোগেশ্বৰী ফুকননী আছিল এগৰাকী দেশপ্ৰেমিক, স্বাধীনতা সংগ্ৰামী আৰু শ্বহীদ ।১৯৮০ চনত নগাঁৱৰ সম্ভ্ৰান্ত আহোম পৰিয়াল এটিত ভোগেশ্বৰী ফুকননীৰ জন্ম হৈছিল ।তেওঁৰ দেউতাকৰ নাম আছিল আত্মাৰাম বুঢ়াগোহাঞি আৰু মাকৰ নাম আছিল নীলেশ্বৰী বুঢ়াগোহাঞি ।ভোগেশ্বৰ ফুকনৰ সৈতে বিবাহ পাশত আৱদ্ধ হৈছিল ।তেওঁলোকৰ ছয়জন পুত্ৰ সন্তান আৰু দুগৰাকী কন্যা সন্তান জন্ম হৈছিল৷ ষাঠি বছৰ বয়সলৈ ভোগেশ্বৰী ফুকননীয়ে শান্তিময় ঘৰুৱা জীৱন যাপন কৰিছিল যি সময়ত তেওঁৰ জীৱনে এটা নতুন গতি লৈছিল।তেওঁ স্বাধীনতা আন্দোলনৰ এগৰাকী আগৰণুৱা স্বেচ্ছাসেৱিকা আছিল৷ মহাত্মা গান্ধীৰ নেতৃত্বত ভাৰতে দেশত বৃটিচ শাসনৰ বিৰুদ্ধে বহু বছৰ অহিংস যুঁজ কৰিছিল ৷ ১৯৪২ চনত ভাৰত ত্যাগ আন্দোলন আৰম্ভ হৈছিল আৰু হাজাৰ হাজাৰ মানুহ ৰাস্তা লৈ ওলাই আহিছিল ৷ জাতিৰ এনে সময়ত ভোগেশ্বৰী ফুকননী অলস হৈ ববি থাকিব পৰা নাছিল ৷ তেওঁ লৰা ছোৱালী আৰু নাতিসকলক লৈ আন্দোলনত যোগ দিছিল।ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনৰ সৈতে তেখেত সক্ৰিয়ভাৱে জড়িত হৈ পৰিছিল৷ ভোগেশ্বৰী ফুকননী বৰহমপুৰত আন্দোলনৰ মহিলা প্ৰথম শাখাৰ নেত্রী আছিল।তেওঁ ইমান উদ্দীপনাময়ী আছিল যে অধিকতকৈ অধিক মানুহে আগ

তাত্ত্বিক পদাৰ্থ বিজ্ঞানী এলবাৰ্ট আইনষ্টাইন চমু বিৱৰণ - আজিৰপৰা প্রায় এশ ত্ৰিশ বছৰ আগতে প্ৰবাদ পুৰুষ তথা তাত্ত্বিক পদাৰ্থ বিজ্ঞানী এলবাৰ্ট আইনষ্টাইনৰ জন্ম হৈছিল ১৮৭৯ খৃষ্টাব্দৰ ১৪ মাৰ্চ তাৰিখে জাৰ্মানীৰ উইটেনবাৰ্গ অঞ্চলৰ উলম চহৰত।পিতৃ হাৰমেন আইনষ্টাইন আছিল এজন ব্যৱাসায়ী।আৰু মাতৃ আছিল পাউলিন আইনষ্টাইন।উপযুক্ত বয়ষলৈ আইনষ্টাইনৰ যেতিয়া মাত ফুটা নাছিল তেতিয়া পিতৃ আৰু মাতৃৰ যথেষ্ট চিন্তিত হৈছিল । প্ৰায় ন বছৰ বয়ষলৈকে এলবাৰ্ট আইনষ্টাইনৰ সলসলীয়াকৈ কথা ক'ব পৰা নাছিল ।১৮৮৫ চনত আইনষ্টাইনক মিউনিক কেথ'লিক স্কুলত নামভর্তি কৰি দিছিল ।ছাত্ৰ জীৱনত আইনষ্টাইন মুঠতে মেধাবী নাছিল ।পৰীক্ষাত তেওঁ সদায়ে কম নম্বৰ পাইছিল ।আনকি তেওঁ জুৰিখত পলিটেকনিকৰ বাছনি পৰীক্ষাতো প্ৰথমবাৰ সফল হব পৰা নাছিল ।  ১৮৮৮ চনত তেওঁ মিউনিক লুইপ'ল্ড জিমনেচিয়ামত মাধ্যমিক শিক্ষাগ্ৰহণ কৰে । এবাৰ দেউতাকে শিশু আইনষ্টাইনক এদাল চুম্বকশলা উপহাৰ দিছিল। তেওঁ এই কথা অনুভৱ কৰিব পাৰিছিল যে চৌদিশে শূন্য হ'লেও নিশ্চয় কিহবাই শলাদালক বান্ধি ৰাখিছে । ১৮৯৪ চনত, এলবাৰ্টৰ দেউতাকৰ কাৰখানাটো বন্ধ হৈ যোৱাত নতুন ভাগ্যৰ সন্ধানত তেওঁলোকৰ পৰ

মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱৰ অসমীয়া সাহিত্য সংস্কৃতিৰ  অৱদান -- " জয় গুৰু শংকৰ        সৰ্ব্বগুণাকৰ            যাকেৰি নাহিকে উপাম, তাহেৰি চৰণকু          বেণু শত কোটি           বাৰেক কৰোঁহো প্ৰমাণ ।" মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱৰ বহুমুখী প্ৰতিভাৰ আকৰ স্বৰূপ ।মাধৱদেৱৰ ভাষাত মহাপুৰুষ শংকৰদেৱ আছিল - " সৰ্ব গুণাকৰ যাকেৰি নাহি উপমা ।' মহাপুৰুষ শংকৰদেৱে ধৰ্ম প্ৰচাৰ,শিক্ষা,চিত্ৰবিদ্যা, সমাজ সংস্কাৰ, সাহিত্য সৃষ্টি, সংগীত অভিনয় সকলো বিষয়তে অসমীয়া জাতি আৰু অসমীয়া ভাষা সাহিত্যক জীৱনী শক্তি প্ৰদান কৰি থৈ গৈছে । অসমৰ নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰৱৰ্তক মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱৰ ১৩৭১ শক, ইংৰাজী ১৪৪৯ খ্ৰীষ্টাব্দত আহিন মাহৰ শুক্লা দশমী তিথিত নগাঁৱৰ বৰদোৱাৰ আলিপুখুৰীত জন্ম হৈছিল ৷ শৈশৱতে তেওঁ পিতৃ কুসুম্বৰ ভূঞা আৰু মাতৃ সত্যসন্ধা দেৱীক হেৰুওৱাত বুঢী মাক খেৰসূতী আইৰ আদৰ যত্নেৰে লালিত পালিত হৈ ধূলি ধেমালিৰ আনন্দ মধুৰ দিনবোৰ লগৰীয়া লগত অতিবাহিত কৰিছিল আনন্দ বিভোৰ হৈয়ে ।মহেন্দ্র কন্দলীৰ টোলত তেওঁ শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিছিল ।তেওঁৰ ছাত্ৰ জীৱনৰ প্ৰতিভাৰ অৱিস্মৰণীয় স্বাক্ষৰ বহন কৰিছে এইফাকি মনোৰম অথচ ভাব গম্ভীৰ